Een marathon in de Alpen, tweeduizend meter bergop voor de Wensambulance

Arjan en Anneloes Reit en Jan Johan ten Have lopen Jungfrau Marathon voor Team Wens Marathon

gepubliceerd in het Westerwolde Lougblad september 2024

INTERLAKEN/WEDDE/ONSTWEDDE – Een volledige marathon van 42,195 kilometer en dan ook nog eens ruim tweeduizend meter stijgen. Hardlopers Arjan en Anneloes Reit uit Wedde en Jan Johan ten Have uit Onstwedde liepen op zaterdag 7 september de Jungfrau Marathon. Zij maken deel uit van Team Wens Marathon, dat onder de noemer Running For Charity geld inzamelt voor Wensambulance Noord-Nederland. Een terugblik op een – letterlijk – reusachtig hoogtepunt na een lange aanloop.

Geen beukende beats of tetterende piratenhits, maar honderden reusachtige koeienbellen en waldhornen langs het parcours. De Jungfrau Marathon is zo Zwitsers als maar kan. Letterlijk alles is pünktlich geregeld. Door deze entourage en de hoffelijke, vriendelijke gastvrijheid, voelt het evenement als een dorpsloop. Maar dan wel eentje met ruim 4300 deelnemers, waarvan er overigens zo’n 1100 de finishboog bij de Eigergletsjer niet zullen halen, later op de dag. Ze haken zelf af of worden door de organisatie uit de wedstrijd gehaald omdat ze op één van de twee checkpoints de tijdslimiet niet hebben gehaald. Arjan, Anneloes en ondergetekende haalden het wel, echtpaar Reit in 6:19:49 en ik in 6:25:15. 

“Het was een fantastische tocht. Een goede trainings- en voorbereidingsperiode zorgde ervoor dat we genietend naar boven konden”, zegt Arjan. Die voorbereiding begon negen maanden eerder en bestond onder meer uit trainingslopen in Teutoburgerwoud, Sauerland en Ardennen. Een gedegen voorbereiding die zijn vruchten afwierp. Beide heren liepen al meerdere marathons, voor Anneloes was ‘de zwaarste marathon van Europa’ haar eerste. Hoe ze het heeft ervaren? “Het viel mij honderd procent mee, tot vier kilometer voor het einde vond ik het prima te doen”, vertelt ze. “Daarna werd het loodzwaar.” 

De start

Na een ceremonie met vlagvertoon en waldhoorblazers, klinkt het startschot. Al tijdens de acht kilometer lange ronde door Interlaken zie ik Arjan en Anneloes in de verte verdwijnen. Zij hebben de pas er goed in, terwijl mijn hartslag iets te snel oploopt en ik besluit wat gas terug te nemen. Want de tank moet zo goed mogelijk gevuld blijven tot het moment dat op kilometer 26 in Lauterbrunnen de beklimming van de Jungfrau begint. Dan is elke gram koolhydraten in je lijf goud waard. 

De klim

Het parcours loopt na Interlaken glooiend langs smeltwaterrivier Lütschine, waar de daadwerkelijke klim van in totaal zestien kilometer begint met de Muur van Wengen, een stuk van vier kilometer waarvan de eerste helft een stijgingspercentage van zo’n twintig procent kent. De Muur doet zijn naam eer aan. Dit deel van het parcours verkenden we vooraf en dat legt ons nu geen windeieren: we wandelen alle drie relatief snel het steile stuk richting eerste cut-off (tijdslimiet), waar we ruim binnen de vereiste tijd arriveren. Ook daarna blijft het behoorlijk stijgen, waardoor hardlopen slechts af en toe een paar honderd meter mogelijk is. Desondanks zijn we ook ruim binnen de tweede cut-off in Wixi, we hebben daar zelfs meer dan een half uur marge, wat betekent dat we het laatste stukje nu alleen nog maar uit hoeven te lopen, tijd speelt geen rol meer. 

Loodzware kilometers

Die slotkilometers blijken steil en loodzwaar, maar wel door het meest indrukwekkende deel van het parcours met weergaloze vergezichten. Het begint met een stuk met boomwortels als traptreden. Al snel passeren we de boomgrens en verandert de ondergrond in een geitenpad met rotsblokken die af en toe zo groot zijn dat de vermoeide benen de opstap nauwelijks kunnen maken. Niet alle brokken liggen bovendien stevig in de bodem. Het is zaak om bij elke stap geconcentreerd te zijn, je niet te laten afleiden door de magistrale uitzichten op rotspieken en de Eigergletsjer. Want een valpartij door wegglijden of de balans verliezen ligt op de loer en dan kunnen de kansen om de finishboog te halen plotsklaps verkeken zijn. Op de kale bergwanden, in de striemende wind doen zelfs verschillende fysiotherapeuten hun werk om lopers op de been te houden. Een groep waldhornblazers op drie kilometer voor de eindstreep geven de sfeer iets magisch. Een heerlijke oppepper op dit stukje van nog geen vier kilometer waarop we zo’n 550 meter stijgen, wat al met al ruim meer dan een uur kost. De rode loper naar de finishboog is dan ook een verademing. De beloning mag er zijn: naast een finisher-shirt, medaille en glas maltbier beklijft toch vooral het fantastische gevoel dat de missie met succes is volbracht.

We liepen de Jungfrau Marathon ook om geld in te zamelen voor Wensambulance Noord-Nederland. Dit doen we namens Team Wens Marathon. Kijk hier voor meer informatie en sponsoring.